اجاره

عقدی است که به موجب آن یک طرف منفعت عین یا نیروی کار خود را در ازای اخذ اجرت معامله می کند.

مورد اجاره ممکن است اشیا یا حیوان یا نیروی انسانی باشد.

در مطالب ذیل مفاهیمی معرفی شده اند که برای بررسی صور مختلفه ی حقوقی مربوط به اجاره لازم و کارآمد است.

اجاره اشیا یا حیوان

عقد اجاره ای است که مورد اجاره عین مال یا حیوان باشد (ماده 466-468 – 507 قانون مدنی)

اجاره انسان

در مقابل اجاره اشیا و حیوانات به کار می رود. در همان مورد که اجراه خدمات به کار رفته استعمال شده است.

اجاره بها

به معنی مال الاجاره است. یعنی اجرت و عوض منافی مالی که موجب عقد اجاره معین می شود.

اجاره خدمات

عقد اجاره ای است که شخصی نیروی کار خود را در مقابل اخذ مزد معامله می کند. صاحب نیروی مزبور او را اجیر- خدمتکار- کارگر می نامند و طرف او را مستاجر- کارفرما- صاحب کار می نامند. (ماده 514 قانون مدنی)

اجاره خط

اصلاح عامیانه سند اجاره. نوشته ای که حاکی از عقد اجاره باشد.

اجاره معاطاتی

از مفاهیم فقهی محسوب می شود. اجاره است که ایجب و قبول (یا فقط ایجاب یا قبول) آن غیرلفظی باشد.
گفته اند در اجاره خدمات اجاره معاطاتی غیرقابل تصور است. به همین جهت اگر کسی به دیگری دستور انجام کاری را بدهد و آن شخص بدون گفتن چیزی که حاکی از قبول دستور مزبور باشد اقدام به انجام آن کار می کند. این عمل حقوقی را (که عرفا اجاره خدمات است) اجاره نمی دانند. بلکه بعضی آن را «اباحه منفعت به عوض» دانسته اند و بعضی آن را «امر معاملی موجب ضمان» دانسته اند و عجیب این است که قانون مدنی نیز تحت عنوان استیفاء، از نظر اخیر پیروی کرده است. (ماده 336 قانون مدنی) و آن را از اسباب ضمان قهری دانسته است. (ماده 307 قانون مدنی) در حالی که مطابق ماده 183 قانون مدنی این عمل عقد است.

اجاره نامچه

سند اجاره را گویند. بیشتر در اصطلاحات عامیانه به کار می رود.

اجاره نامه

سند حاکی از وقوع عقد اجاره.

اجاره نود و نه ساله

این اصطلاح از مفاهیم حقوق مدنی است. اجاره های طویل المدت را با این رقم مشخص می کنند. در نکاح منقطع هم مدت نود و نه ساله معین می شود.

رتبه: 4.8 از 966 رأی